《和致政林存斋稚圭》拼音版

宋代王迈

zhìzhènglíncúnzhāizhìguī--wángmài

dōnglínnánlǎorénxīngyīnhóngliàngyǎnjīngyíng

zhūlángjiāníngxīnzhǎngzhězǎozhànqiānjīng

zhòngruìrènxíngsānzhūcànlànzhàotíng

lǎorénsànàojiāojiōngjiànóshījīngliùdīng

yǎngtiāngāochànglínlíngcāncuìyǎnglíngjiōng

liànzhīxíngwéntángzòngtáněrjīngtíng

yìngzuòpánmíngxiàojiàochǎnérlǎntīng

zhǐjīnrénhùnwèijīngxiánzhělèixǐngpíng

bàowèikuàngdiàotíngkuángwèishǔfēnglíng

西wàngyōucháotíngshígānkūnqīngníng

wèixìnyuèzhǎnghūnmíngzāoxuéxǐng

fáncānzhìtuílíngzhījiàhuángdàiláijiōng

wènxùnshuíláizuòdōngtīnglǎochéngyǒudiǎnxíng

shàngwèibolíng

王迈简介

宋代·王迈的简介

王迈(1184~1248) ,南宋诗人。字实之,一作贯之。自号臞轩居士。今福建仙游县园庄镇(旧称慈孝里)人。嘉定十年(1217)进士,经历南外睦宗院教授、漳州通判等职。为人刚直敢言,刘克庄曾以"策好人争诵,名高士责全"诗句相赠。后来他由于应诏直言,被台官弹劾而降职。淳□中,主持邵武军事务,死后追封为司农少卿。

...〔 ► 王迈的诗(274篇)